Boy Reading to Elephant (NT + ENG)

Looking at this photo makes me happy, I can stare at it for hours, making up all sorts of stories in my head. The relationship between the boy and elephant moves me in a special way, softens my heart. See how the elephant has put his legs together and is present with his full being? Oké, that is my fantasy at work... But for sure, it is one of the nicest pictures I've ever seen, or better said, experienced. Photographer is Gregory Colbert.

Deze foto maakt me blij, ik kan er urenlang naar staren en allerlei verhalen in mijn hoofd verzinnen. De relatie tussen de jongen en de olifant ontroert mij. Zie je hoe de olifant zijn poten naast elkaar heeft gelegd en zeer aandachtig ‘aanwezig’ is? Oké, dat is mijn fantasie aan het werk. Maar het is zeker weten een van de mooiste foto’s die ik ooit heb gezien, of beter gezegd, ervaren. Fotograaf is Gregory Colbert.

A Moment of Zen (ENG)

This bird put a smile on the face of everybody passing her (or him) today. She stood there, on the car, in a ‘Zen state of mind’ in a street in Amsterdam. Lucky me I had my little camera with me, as I was cycling by on my bike, to go buy me a bag for that camera in the next street. The bird didn’t move an inch, stood there like a proud model, watching me taking pictures from every side. Zen-Nature in the streets of one of the busiest towns on earth. A true gift.

Memory Lane: Sholay (ENG)

Sholay. This movie about courage, friendship and love made quite an impact on me, when I first saw it as a little girl at the age of ten. Because of that, it probably always will be in my top three shortlist of favourite Indian movies. The song ‘Yeh Dosti, Hum Nahin Torenge’ (This friendship I will never break) is an ode to the true depths of real camaraderie, or to say it in a hipper word: brotherhood. Sholay was a big success and also the movie that was Amitabh Bachchan’s breakthrough with an international audience. The combination of his tall, lean body, his thick black luscious looking hair and the code of forgotten honour he brought so well through his roles in movies made women fall for him by bundles. For men he was their new role model: they wanted to be (as) him, also to enhance their success with women. Amitabh sure brought new life to romance.

I saw the movie in a cinema with the name De Paarl (The Pearl), in Paramaribo, the capital city of my birth country Suriname. The management had to put extra chairs in the walking isles between the seats. Too many tickets were sold: they didn’t want to disappoint the crowd that put on their best clothes to go meet & greet in the cinema on this Sunday afternoon. Because that was what going to the cinema mainly meant in Suriname, before the curfew of military dictator Bouterse in the eighties, in combination with the arrival of the then new video player, destroyed many of the cinema’s and the social life it brought to the city. Cinema De Paarl has been rebuild and now houses dancing Zsa Zsa Zu. But then long rows of pretty dressed grown ups and children stood in front of the ticket boot, almost every weekend. It was wise to come earlier, so you could be sure to get a ticket. Also, you had the time to meet friends and family, to buy soft drinks or chips. Or if the movie was in the chique Cinema Star or the then new and hip Cinema City, enjoy the feeling of being in the cinema, standing in the hall.

Can you imagine how I felt, when I had the chance to interview Amitabh himself, in the Krasnapolsky Hotel in Amsterdam, about seventeen years after swooning as a ten year old in De Paarl? Never imagined or dreamed that this ever could or would happen; it’s almost indescribable how all kinds of experiences and environments came together, in those moments. That day I finally concluded that I had made a good move travelling the road of journalism. As a remembrance of the interview I have four black and white pictures caressing the walls of my home: two of me with my Amitabh, and two of him alone. My piece was published in a national Dutch paper, and was reprinted in Suriname’s daily paper De Ware Tijd; it was certainly big news that one of Suriname’s own journalists had an encounter with this idol. After Sholay he became The Big B.: a trademark for Indian cinema, a gauge for success. In the later years of his career he started making social committed movies like Black with Rani Mukherjee. You can say a lot about him, but not that he is a dull person. He lives life to his fullest potential.

A while ago I found a small cinema in Amsterdam, where I can programme movies now and then, especially Indian ones. A month ago I started with Laaga Chunari Mein Daag (with Rani Mukherjee). Sholay is on my shortlist. Meanwhile, I have met people from different cultural backgrounds (Iran, Marocco, Turkey, India, The Netherlands, Suriname, etc.) but with one love: Indian cinema. And to be more specific: for Sholay. One day we will sit in the dark and travel the road to memory lane together, make Basanti (Hema Malini) soften our hearts, be impressed again by that dirty low down bastard of a criminal Gabbersingh (Amjad Khan). We all will long for that moment where Amitabh Bachchan and Dharmendra playback their song 'Yeh Dosti, Hum Nahin Torenge' and smilingly listen to this ode to friendship. Maybe, this time, with tears in our eyes. Because all these characters have become our beloved friends. And because now we already know how the story of this friendship will end.

Memory Lane: Sholay (NT)

Sholay. Deze film over moed, vriendschap en liefde heeft als tienjarig meisje zo'n diepe indruk op me gemaakt, dat het waarschijnlijk de rest van mijn leven in mijn top 3 van Indiase films blijft staan. Het nummer ‘Yeh Dosti, Hum Nahin Torenge’ (Deze vriendschap zal ik nooit verbreken) is een ode aan de ware diepte van echte kameraadschap, of om het met een hipper woord te omschrijven: brotherhood. Sholay was een kassucces en tevens de film waarmee Amitabh Bachchan doorbrak bij het grote publiek. Vrouwen vielen bij bosjes voor zijn lengte, stem, donkere volle haar en het eergevoel dat hij in zijn rollen zo goed wist te brengen. Voor mannen was hij een nieuw rolmodel: ze wilden op hem lijken, mede om hun succes bij de vrouwen te vergroten. Hij deed romantische tijden herleven.

Ik zag de film in Theater De Paarl in Paramaribo (Zorg en Hoop), de hoofdstad van mijn geboorteland Suriname. Er moesten losse stoelen in de gangen worden bijgezet. Er waren namelijk te veel kaartjes verkocht: men wilde het toegestroomde publiek dat zijn/haar mooiste kleren had aangetrokken voor zo'n zondagse meet & greet in de bioscoop niet teleurstellen. Want dat was wat bioscoopbezoek in Suriname betekende, voordat de avondklok van bevelhebber Bouterse in combinatie met de komst van de video de vele filmhuizen kapot maakten, en daarmee het bijbehorende bruisende sociale leven. Theater De Paarl was het gebouw waar nu disco Zsa Zsa Zu in is gevestigd. Nu staan er elk weekend lange rijen voor de kassa van de discotheek, vroeger stonden er lange rijen met allemaal mooi geklede mensen voor de kassa van de bioscoop, volwassenen en kinderen door elkaar. Je ging met opzet eerder om er zeker van te zijn dat je een kaartje kon bemachtigen, maar ook om vrienden en familie te ontmoeten en soft, chips of popcorn te kopen. En als je naar het chique Theater Star (met rode pluchen stoelen) of het destijds nieuwe Cinema City was gegaan, kon je in de hal staan genieten van het bioscoopgevoel.

Kun je je voorstellen hoe ik me voelde toen ik Amitabh himself mocht interviewen, in het Krasnapolsky Hotel in Amsterdam, zo’n zeventien jaar na mijn gezwijmel als tienjarige in De Paarl? Nooit gedroomd of gedacht dat zoiets zou kunnen gebeuren; het is bijna onbeschrijfelijk hoe allerlei belevingswerelden op dat moment samenkwamen. Die dag wist ik zeker dat ik er goed aan had gedaan om het journalistieke pad in te slaan. Als een herinnering aan dat interview heb ik vier zwart-wit foto’s aan de muren van mijn huis hangen: twee waarop we samen staan, twee waarop hij alleen te zien is. Mijn artikel werd gepubliceerd in het nationale dagblad Trouw en werd gekopieerd door de Surinaamse krant De Ware Tijd; het was groot nieuws dat iemand uit de eigen Surinaamse gelederen deze grote ster had geïnterviewd. Na Sholay is hij uitgegroeid tot The Big B., een handelsmerk voor de Indiase cinema, een graadmeter voor succes. In de latere jaren van zijn carrière is hij ook geëngageerde films gaan maken, zoals Black met Rani Mukherjee. Je kunt veel over hem zeggen, behalve dat hij saai is. He lives life to his fullest potential.

Sinds kort heb ik een bioscoop in Amsterdam gevonden waar ik af en toe films kan programmeren. Afgelopen maand ben ik begonnen met Laaga Chunari Mein Daag (met Rani Mukherjee). Sholay staat op mijn shortlist. Intussen ben ik mensen van Iraanse, Marokkaanse, Turkse, Indiase, Nederlandse, Surinaamse en vele andere achtergronden tegen gekomen, allemaal met dezelfde liefde: de Indiase film. En om preciezer te zijn: voor Sholay. Op een dag zullen we samen in het donker de road to memory lane betreden, ons laten vertederen door Basanti (Hema Malini), weer onder de indruk raken van de gemene streken van de gemene boef Gabbersingh (Amjad Khan). We zullen allemaal verlangen naar dat moment waar Amitabh Bachchan en Dharmendra hun liedje 'Yeh Dosti, Hum Nahin Torenge' playbacken en glimlachend luisteren en kijken naar deze ode aan de vriendschap. Deze keer misschien met tranen in onze ogen, want de personages van Sholay zijn immers onze geliefde vrienden geworden. Maar nu hebben we voorkennis: we weten al hoe het verhaal zal aflopen.